آهون
دوربین ایکس دی ای دی فتوشاپ ای اس

بیای پایین می‌خورمت!
یا
زیرزمین؛ تهدید یا فرصت؟

زیرزمین از نگاه خیلی‌ها جایی تاریک، نمور، خاک‌گرفته و حتی ترسناک است. جایی که هیچ کس رغبتی به بودن در آن ندارد. بنابراین اگر قصد داشته باشید، رستورانی در یک زیرزمین راه بیاندازید، مثل مؤسسین رستوران آهون نگران دیده شدن رستوران و پا گرفتن آن خواهید بود.
مسأله‌ی زیرزمین از یک‌سو و تصویر کلیشه‌ای کافه‌رستوران‌ یا قهوه‌خانه‌های سنتی زیرزمینی از سوی دیگر چالش‌های اصلی طراحی ما در این پروژه بودند.
اما زیرزمین را می‌توان جور دیگری هم دید. می‌توان صندوقچه‌های اسرارآمیزی را در زیرزمین تصور کرد که داستان‌های قدیمی زیادی در دل دارند. می‌توان گنجه‌هایی را به یادآورد که پر از خوراکی‌های جور و واجوری است که مادربزرگ از دست بچه‌ها قایم کرده. زیرزمین جایی است پنهان از هوی و های بیرون. فضایی است دنج برای قرار و مدارهای یواشکی. زیرزمین یک تهدید نیست. یک فرصت است. زیرزمین مورد نظر ما جایی است با کیفیات این‌چنینی که با توجه به جامعه‌ی هدف اصلی‌اش یعنی جوانان و دانشجویان باید به گونه‌ای متفاوت و خلاقانه در منطقه رونمایی می‌شد.
در این زیرزمین که بعدتر در کارگاه‌های ایده ما «آهون» نامگذاری شد، غذا و داستان در کنار هم سرو می‌شوند. غذاهای محلی مناطق مختلف در قالب بشقاب‌هایی به نام شخصیت‌های اصلی داستان‌های فولکلور همان مناطق به مخاطب عرضه می‌شوند. هر بشقاب پنج جزء اصلی یک وعده‌ی غذایی کامل را شامل می‌شود. برای مثال بشقاب هادی و رعنا (شمال ایران) شامل این پنج جزء است:

📍لب تر کن (جایگزینی برای welcome drink، یک نوشیدنی محلی که در ابتدا نوشیدن آن طعمی از منطقه را احساس کنند) / مثال: شربت نارنج تنکابن
📍پیش‌غذا (یک خوراکی کوچک برای شروع غذا) / مثال: میرزاقاسمی گیلان
📍 غذای اصلی / مثال: خورشت آلو و مرغ مازندران
📍 کنارک (یک غذا و یک مزه در کنار غذای اصلی ) / مثال: زیتون‌پرورده رودباری
📍 پی‌غذا ( دسر و یک شیرینی مخصوص همان منطقه) / مثال: رشته‌خشکار

در ادامه با انتخاب اسمی با مضمون متناسب با فضا و برند، به اسم آهون رسیدیم و طراحی هویت بصری و منوی رستوران آغاز شد. پس از آن نیز با استفاده از سبک نقاشی قهوه‌خانه‌ای به همراه داستان‌ها و افسانه‌های ایرانی و بین‌المللی، بشقاب‌ها طراحی شدند.